Wojna polsko-niemiecka (1002-1018) − pierwsza w historii wojna między Niemcami a Polską (wcześniej za czasów Mieszka I odbywały się tylko walki z poszczególnymi monarchiami). Wojna została sprowokowana i wygrana przez Bolesława Chrobrego. Cesarzem niemieckim w tym czasie był Henryk II (ogłoszony później świętym).
Bolesław Chrobry z drużyną, rysunek Karola Stobieckiego, Muzeum Narodowe w Warszawie (foto: http://www.muzeumwp.pl)
Przebieg walk[]
Pierwszy etap 1002-1005[]
Bolesław I Chrobry wykorzystując kryzys w Cesarstwie spowodowany walkami o władzę po śmierci Ottona III Między 1002 a 1005 rokiem Bolesław opanował Łużyce, Milsko oraz Miśnię, a między 1003 a 1005 roku rządził nawet w pogrążonych w walkach wewnętrznych Czechach jako Bolesław IV. Nowy cesarz, Henryk II nazwany potem Świętym oczywiście nie zamierzał tolerować potęgi wschodniego sąsiada. Władcy Czech zwyczajowo składali hołd lenny cesarzowi, Bolesław tego nie uczynił. Ekspedycja cesarza doszła aż pod Poznań, Chrobry nie miał wyjścia, musiał zrzec się swoich zdobyczy.
Drugi etap 1007-1013[]
Wojna rozgorzała na nowo w 1007 roku i toczyła się na pograniczu polsko-niemieckim. Chrobremu udało się odzyskał Łużyce i Milsko. Ten etap wojny zakończony został pokojem w Merseburgu. Pokój ten przyznawał Bolesławowi Łużyce i Milsko pod warunkiem, że złoży z nich hołd lenny.
Trzeci etap 1015-1018[]
Trzeci etap walk rozpoczął się wyprawą Henryka II na Polskę w 1015 roku. Jej celem było nie tyle odzyskanie Łużyc i Milska a podporządkowanie sobie całego kraju. Pomimo początkowych niepowodzeń Bolesława udało się wyprzeć Niemców z powrotem do ich Cesarstwa. Kolejna wyprawa niemiecka miała miejsce w 1017 roku. Na czele armii stanął sam cesarz. Po koncentracji wojsk na przełomie czerwca i lipca w Wieliczka nad Łabą ekspedycja ruszała 11 lipca na wschód i kilka dni później stanęła pod Niemczą. Ten śląski gród znajdował się na szlaku handlowym z Wrocławia do Kudowy. Kolejne szturmy załamały się. Po kilkutygodniowym oblężeniu nie widząc już szans na zdobycie Niemczy cesarz zarządził odwrót. Armia Henryka wracała do kraju okrężną drogą przez Czechy. Przemarsz przez łużyckie bagna i wojna z Polską mogła mieć katastrofalne skutki. Na wiadomości o oblężeniu Niemczy Bolesław czekał w okolicach Wrocławia. Kiedy goniec przeniósł informację o wycofaniu się cesarza Chrobry urządził uroczyste msze.
30 stycznia 1018 roku podpisano pokój w Budziszynie kończący walki między Polską a Cesarstwem i przyznający Bolesławowi Łużyce i Milsko bez płacenia trybutu z nich cesarzowi.
Źródła[]
- Bolesław Chrobry, tom 2 kolekcji Władcy Polski, Wydawnictwo Hachette 2009