Władysław Langner (ur. 18 czerwca 1896 roku w Jaworowie, zm. 28 września 1972 roku w Newcastle upon Tyne) – generał brygady Wojska Polskiego, przez Prezydenta RP na uchodźstwie mianowany generałem dywizji. Uczestnik kampanii wrześniowej i dowódca obrony Lwowa.
Biografia[]
Władysław Aleksander Langner urodził się 18 czerwca 1896 roku w Jaworowie, w Królestwie Galicji i Lodomerii. Miał młodszego brata Mieczysława (również wojskowego, poległego podczas wojny polsko-bolszewickiej). W młodości był członkiem Organizacji Młodzieży Niepodległościowej "Zarzewie" i Drużyn Strzeleckich. Uczył się w C.K. Gimnazjum w Tarnowie i ukończył szkołę podoficerską. W sierpniu 1914 roku dołączył do Legionów Polskich, a w październiku dowodził plutonem i kompanią w 1. Pułku Piechoty Legionów. 5 marca 1915 roku awansował na chorążego, 2 lipca 1915 roku na podporucznika, a 1 listopada 1916 roku na porucznika. Na przełomie 1915 i 1916 roku zdał maturę wojenną.
Władysław Langner w czasie służby w Legionach Polskich, 1915 rok.
W 1917 roku po kryzysie przysięgowym został wcielony do Armii Austro-Węgier i trafił na front włoski. W listopadzie 1918 roku trafił do Wojska Polskiego. Został zastępcą dowódcy 57. Pułku Piechoty Ziemi Tarnowskiej. Później dowodził batalionem w 5. Pułku Piechoty Legionów, a następnie batalionem w 1. Pułku Piechoty Legionów. W czerwcu 1920 roku objął dowództwo nad 167. Pułkiem Piechoty. Dowodził nim podczas wojny polsko-bolszewickiej i brał udział w bitwie warszawskiej. 11 czerwca 1920 roku został awansowany do stopnia podpułkownika. Pod koniec czerwca 1922 roku na czele pułku, przemianowanego na 75. Pułk Piechoty, wkroczył na Górny Śląsk.
Władysław Langner, 1932 rok.
9 marca 1923 roku został dowódcą 40. Pułku Piechoty we Lwowie. 6 września 1924 roku odebrał od Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego chorągiew pułku. 1 grudnia 1924 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z 15 sieprnia 1924 roku. 31 marca 1927 roku objął dowództwo nad piechotą dywizyjną 12. Dywizji Piechoty w Tarnopolu. Był prezesem piłkarskiego klubu Kresy Tarnopol. W listopadzie 1928 roku został szefem Biura Ogólno-Administracyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 21 grudnia 1932 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki awansował go do stopnia generała brygady. 28 sierpnia 1934 roku został dowódcą Okręgu Korpusu IV w Łodzi, a 4 lutego 1938 roku objął dowództwo nad Okręgiem Korpusu VI we Lwowie.
Podczas wojny obronnej dowodził obroną Lwowa. Dziesięć dni stawiał zaciekły opór jednostkom Wehrmachtu, a od 17 września był ostrzegany o ruchach Sowietów. Wkrótce do walk o miasto dołączyli żołnierze Armii Czerwonej i gen. Langner zdecydował się poddać miasto Sowietom, którzy gwarantowali wolność i możliwość wyjazdu wszystkim oficerom WP. Wraz z całym dowództwem obrony Lwowa został wkrótce aresztowany. Gen. Władysław Jędrzejewski, gen. Franciszek Sikorski, gen. Rudolf Prich, płk. Jarosław Szafran i wielu innych stało się ofiarami zbrodni katyńskiej. Do listopada przebywał w Moskwie, a 20 listopada dostał się do Rumunii, gdzie został internowany w obozie w Băile Herculane. Udało mu się uciec do Francji, gdzie dołączył do Wojska Polskiego, ale nie dostał przydziału. W październiku 1940 roku trafił do Wielkiej Brytanii, gdzie został dowódcą 3. Brygady Kadrowej Strzelców, a następnie Brygady Szkolnej i członkiem Wojskowego Trybunału Orzekającego. W sierpniu 1943 roku trafił do Sztabu Inspektora Wyszkolenia Wojska.
Po zakończeniu wojny prowadził gospodarstwo rolne w Walii. 11 listopada 1964 roku przez Prezydenta RP na uchodźstwie Augusta Zaleskiego został awansowany do stopnia generała dywizji.
Zmarł 28 września 1972 roku w Newcastle upon Tyne i został pochowany na tamtejszym cmentarzu.