Historia Wiki
Advertisement

Starożytność – okres historyczny stosowany przeważnie dla historii Europy i Bliskiego Wschodu. Obejmuje czasy od około 3500 lat p.n.e do 476, czyli upadku Cesarstwa Zachodniorzymskiego.

Rozwój cywilizacji Bliskiego Wschodu do końca epoki brązu

Przed epoką

Nasi przodkowie pochodzą z Afryki. Na tym kontynencie około 4 milionów lat temu żyły jedne z najstarszych gatunków praludzi - australopiteki. Od pozostałych człekokształtnych odróżniała go umiejętność poruszania się na dwóch nogach i posługiwania się prostymi narzędziami z połamanych kości, lub gałęzi. W wyniku trwającego miliony lat procesu przeobrażania się, czyli ewolucji, praludzie stawali się coraz wyżsi, ich sylwetka była bardziej wyprostowana, a skóra mniej owłosiona. Potomkowie australopiteków zdobywali również nowe umiejętności, dzięki którym zdobywali pożywienie i skutecznie bronili się przed drapieżnikami. Z czasem zaczęli wykonywać narzędzia nie tylko z kości i drewna, ale też z obłupanych kamieni. Od tego materiału pochodzi nazwa pierwszego okresu prahistorycznego - paleolitu, czyli epoki kamienia łupanego. Około 200 tysięcy lat później pojawił się człowiek rozumny - Homo sapiens, który był już bardzo podobny do ludzi współczesnych.

Mezopotamia

Miejscem narodzin rolnictwa był Bliski Wschód. Ludzie znaleźli tam sprzyjające warunki klimatyczne, oraz urodzajne ziemie, których pas ciągnący się od Zatoki Perskiej do Morza Śródziemnego nazywano Żyznym Półksiężycem. Najbardziej wysuniętą na wschód częścią tego obszaru była Mezopotamia. Kraina ta leżała między rzekami - Eufratem i Tygrysem. Na wiosnę ich wody gwałtownie przybierały i zalewały nadbrzeżne pola, użyźniając glebę mułem. Mieszkańcy Mezopotamii nauczyli się więc budować kanały nawadniające, tamy i wały przeciwpowodziowe. Chroniły one osady przed powodziami, a zarazem umożliwiały nawadnianie pól uprawnych położonyc z dala od brzegów rzek. Rzeki były również dogodnym szlakiem komunikacyjnym, ułatwiającym podróżowanie oraz przewożenie towarów między osadami.

Egipt

W Egipcie panowały warunki naturalne zbliżone do tych, w których powstała cywilizacja Mezopotamii. Dla mieskańców otoczonego przez pustynię państwa źródłem życia była wielka rzeka Nil. Wzdłóż jej brzegów ciągnęły się pola uprawne. Nil wylewał zawsze o tej samej porzeroku, na przełomie czerwca i lipca. Do Egiptu docierały wówczas wysokie fale związane z porą deszczową w górnym biegu rzeki. Gdy pod koniec września woda opadała, pozostawiając grubą warstwę żyznego mułu, chłopi rozpoczynali prace polowe. Żniwa odbywały się w marcu i kwietniu. Aby nawadniać pola podczas suchej pory roku, a także tereny położone dalej od rzeki, Egipcjanie zbudowali skomplikowany system kanałów nawadniających. Nil był także głównym szlakiem komunikacyjnym. Pływające po nim statki i łodzie przewoziły pasarzerów oraz towary wzdłóż całego państwa egipskiego. Dzięki wylewom rzeka miała olbrzymie znaczenie dla mieszkańców Egiptu i dlatego ten kraj nazywano darem Nilu.

Hetyci

Hetyci to lud posługujący się indoeuropejskim językiem hetyckim, który około XVII w. p.n.e. stworzył potężne państwo z centrum w Hattusa (dzisiejsze Boğazkale) w Anatolii. Potęga państwa opierała się na znakomicie, jak na owe czasy, uzbrojonej armii (broń z żelaza, zbroje, doskonałe rydwany bojowe). W okresie swojej największej świetności Hetyci kontrolowali Anatolię, północną Mezopotamię, Syrię i Palestynę. Państwo Hetytów upadło około 1200 p.n.e. prawdopodobnie pod naporem Ludów Morza, chociaż nieliczne hetyckie miasta-państwa w północnej Syrii przetrwały do roku 708 p.n.e.


Żydzi

Pochodzenie Żydów nie jest całkowicie znane, Biblia podaje, że w okolicach 1800 roku p.n.e. Abraham wyprowadził Żydów z Egiptu do Ziemi Obiecanej - Kaanan, leżącej na terenie dzisiejszego Izraela i Palestyny. Żydzi posługiwali się językiem aramejskim, a w późniejszym okresie hebrajskim. Żydzi wojowali z Filistynami, których ostatecznie pokonali. Okolice roku 1000 p.n.e. były złotym wiekiem starożytnego Izraela. Królowie Dawid oraz Salomon utworzyli rozległe i potężne państwo. Po śmierci Salomona, państwo te zaczęło się rozpadać, ponadto ziemie te podbili Babilończycy. Pod koniec starożytności Żydzi uciekli z Babilonu, do wielu państw Europy, Azji i Afryki.

Advertisement