Sobór watykański II − XXI sobór powszechny zwołany przez Jana XXIII w październiku 1962 roku.
Przyczyny zwołania soboru[]
Procesy modernizacyjne i laicyzacyjne, którym poddane zostało zachodnie społeczeństwo, groziły marginalizacją dominującego w Europie Kościoła rzymskokatolickiego. Do początku lat 60. nie reagował on na zmiany społeczne i wciąż kultywował zasady życia religijnego przyjęte jeszcze w XVI wieku na soborze trydenckim.
Sobór[]
Impuls do zmian i unowocześnienia Kościoła dał papież Jan XXIII, z którego inicjatywy 11 października 1962 roku otwarto Sobór Watykański II. Po śmierci Jana XXIII w czerwcu 1963 roku, dzieło reformy kontynuował jego następca Paweł VI. Obrady zamknięto 8 grudnia 1965 roku.
Sesje soboru[]
- I sesja: 11 października – 8 grudnia 1962
- II sesja: 29 września – 4 grudnia 1963
- III sesja: 14 września – 21 listopada 1964
- IV sesja: 14 września – 8 grudnia 1965
Postanowienia soboru[]
- Konieczność czytania Pisma Świętego przez wiernych;
- zmiany w liturgii;
- początek ekumenizmu.
Biskupi zza żelaznej kurtyny[]
Ze 150 biskupów z krajów komunistycznych pojawiło się 25. Większość z nich stanowili biskupi polscy, których na sobór pojechało 20. Reszta to dwaj Węgrzy i trzej Czechosłowacy.
Polscy biskupi na soborze:
- prymas Polski kardynał Stefan Wyszyński;
- arcybiskup metropolita krakowski Karol Wojtyła;
- arcybiskup metropolita wrocławski Bolesław Kominek.
Kontrowersje[]
Wiele praktyk posoborowych wywołało krytykę wśród konserwatywnych środowisk katolickich. Największy sprzeciw wywołało stanowisko Kościoła wobec innych religii i odprawi Mszy św. w języku narodowym. Doprowadziło to do powstania takich wspólnot jak m.in: Prawdziwy Kościół Katolicki, FSSPX czy Kościół Palmariański.
Przypisy[]
- Poznać przeszłość. Wiek XX. Podręcznik do historii dla szkół ponadgimnazjalnych. Wydawnictwo Nowa Era. Warszawa 2012.