Ricardo Zamora (1901-1978) − hiszpański bramkarz, uważany za jednego z najlepszych w historii piłki nożnej. Jeden z niewielu piłkarzy, którzy byli zarówno graczami FC Barcelony i Realu Madryt. Dwukrotny zdobywca Pucharu Króla i jednego srebrnego medalu igrzysk olimpijskich. Po zakończeniu kariery piłkarskiej, zajmował się karierą trenerską.
Biografia[]
Ricardo urodził się w Barcelonie, a już w wieku 14 lat udał się na pierwszy trening RCD Espanyolu. Po trzech latach gry w tymże klubie, wykupiła go FC Barcelona i w jej barwach grał przez trzy lata. Jako zawodnik tego też klubu został powołany do reprezentacji Hiszpanii na turniej olimpijski w Antwerpii. Tam dzięki jego odważnym paradom, Hiszpania zdobyła srebrny medal, a trzeba też zaznaczyć, iż były to początki rozgrywek międzynarodowych dla tej reprezentacji. W 1922 roku powrócił na osiem lat do Espanyolu, po czym został kupiony przez Real Madryt za rekordową sumę 150 tysięcy peset hiszpańskich. W barwach tego klubu rozgrywał swoje najlepsze mecze i stał się ulubieńcem kibiców stołecznej drużyny. Zdarzyło się też, że grał w filmach. W wieku 35 lat wyjechał do Nice, by przez dwa lata grać dla tamtejszego klubu, po czym zakończył karierę piłkarską i rozpoczął trenerską oraz dziennikarską. Zmarł w Barcelonie w roku 1978.
Ciekawostki[]
- Za jego życia, na cześć jego umiejętności piłkarskich, najlepszy bramkarz hiszpańskiej pierwszej ligi otrzymuje Trofeo Zamora;
- jeden z placów w Barcelonie jest nazwany jego imieniem;
- jednym z jego pseudonimów brzmiał El Divino, czyli Boski;
- dziennikarze pisali o nim, iż był wsparty o szczyt Pirenejów, że umiał wybić piłkę za Atlantyk jednym ciosem i, że był piękniejszy niż Don Juan, lecz nie wiadomo ile jest w tym prawdy, gdyż telewizja nie była wtedy tak rozwinięta, a o rozgrywkach ligowych można było przeczytać w gazecie (jeżeli nie oglądało się ich na stadionie) lub usłyszeć w radiu. Istniała także legenda, iż zabił się on o słupek bramki podczas jednej ze swoich niezwykłych parad.
Źródła[]
- Moja historia futbolu autorstwa Stanisława Szczepłeka, wydawnictwo Rzeczpospolita.