Święty Paweł z Tarsu.
Święty Paweł z Tarsu (ur. w 5/10 w Tarsie, zm. w 64/67 w Rzymie) − początkowo faryzeusz, następnie misjonarz chrześcijański. W Nowym Testamencie jest nazywany apostołem, choć nigdy nie należał do grona uczniów towarzyszących Jezusowi Chrystusowi.
Biografia
Przed nawróceniem
Pochodził z Tarsu, z rodziny żydowskiej, która posiadała rzymskie obywatelstwo. Jego ojciec był uczonym w Piśmie. Pierwotnie nosił imię Szaweł (Saul), używał jednak greckiej wersji swego imienia - Paulos, aż do momentu chrztu, na którym przyjął imię Paweł. Zanim przyjął chrzest, zdobył gruntowne wykształcenie. Uczył się języków: greki i aramejskiego. Nauczył się również tkać płachty namiotowe. Około 20 roku studiował w Jerozolimie Torę.
Nawrócenie i działalność misyjna
W młodości z zapałem prześladował wyznawców nauki Jezusa Chrystusa. Był obecny przy kamieniowaniu świętego Szczepana. Około 35 roku wyruszył do Damaszku z listami polecającymi od Wysokiej Rady Judei. Na ich podstawie miał aresztować kolejnych chrześcijan. Jednak plany pokrzyżowało objawienie się mu Jezusa Chrystusa opisane w Dziejach Apostolskich. Nawrócony Szaweł w kilka dni później przyjął chrzest i został gorliwym wyznawcą nauk Chrystusa.
Od tego momentu zaczął wyruszać w dalekie podróże misyjne. Odwiedził wiele prowincji Cesarstwa Rzymskiego. W latach 45-48 odbył podróż do Azji Mniejszej i na Cypr, w latach 50-52 ponownie do Azji Mniejszej, a także do Macedonii i Grecji, a w 53-58 odwiedził Efez. Na soborze jerozolimskim przeforsował zasadę, że chrześcijaństwo może przyjąć każdy człowiek.
Śmierć
W wyniku prześladowań chrześcijan za czasów Nerona Paweł został aresztowany, prawdopodobnie w Azji Mniejszej, osądzony i skazany na śmierć. Przypuszczalnie ścięto go, gdyż jako obywatel rzymski nie mógł być ukrzyżowany. Kościół katolicki wspomina świętego Pawła 25 stycznia i 29 czerwca.