Narodowa Partia Chłopska

Ten artykuł został napisany w sposób nieobiektywny. Możesz pomóc Historia Wiki rozbudowując ją!

Narodowa Partia Chłopska (Nemzeti Parasztpárt, NPP) − węgierska endecka partia agrarna, założona w 1939 r przez znanych literatów i polityków chłopskich. Partia szczególnie zasłużona dla Polski i Polaków. Mimo iż później komuniści w interesie utrzymania pozorów „sojuszu robotniczo-chłopskiego” kłamliwie twiedzli, że „była to partia lewicowa” — z lewicą nic wspólnego nie miała. Wśród członków-założycieli byli tacy literaci, jak: Péter Veres, József Darvas, Géza Féja, Gyula Illyés, Gyula Borbándi, László Mátrai, László Németh, Zsigmond Remenyik, Imre Somogyi, Lőrinc Szabó, Pál Szabó, Zoltán Szabó, Tibor Pethő, Rezső Szíj, czy Áron Tamási, spośród uczonych socjolog Ferenc Erdei, krytyk i historyk literatury Dezső Keresztury, wydawca i krytyk Sándor Püski, a spośród polityków István Bibó, László Nánási, czy Imre Kovács. Według wspomnień Gyuli Borbándiego, Narodowa Partia Chłopska była znacznie bardziej radykalna od Niezależnej Partii Drobnych Rolników — FKgP i „po nastąpieniu okupacji sowieckiej była pierwszą partią, która jawnie utożsamiła się z węgierskim trikolorem (barwami narodowymi: czerwono-biało-zielonymi) i nie wstydziła się ich.” Po wyborach w dniu 4 listopada 1945 r była czwartą największą partią węgierską (po FKgP, bolszewickiej KMP oraz socjaldemokratycznej MSZDP), do Parlamentu mogła oddelegować 23 posłów i w 18-osobowym rządzie Zoltána Tildy'ego (FKgP) otrzymała jeden fotel ministerski: Dezső Keresztury został Ministrem d/s Wyznań i Oświaty, gdyż resort spraw wewnętrznych Ferenc Erdei musiał przekazać komunistom. Partia wydawała czasopismo Válasz („odpowiedź”).

W 1949 roku bolszewicki dyktator Mátyás Rákosi nie rozwiązał NPP, formalnie istniała, nie odebrano jej taże siedziby, ale jej przywódców: Péter Veres, Józsefa Darvasa, Ferenca Erdei'ego i László Nánási'ego na siłę, groźbami uczyniono funkcjonariuszami Patriotycznego Frontu Ludowego (Hazafias Népfront). W 1956 r NPP znów rozpoczęła działalność pod nazwą Petőfi Párt (Partia Petőfiego) i István Bibó oraz Ferenc Farkas jako koalicyjni partnerzy stali się ministrami w (według Janosza Kadara) „kontrrewolucyjnym” rządzie Imre Nagya. Wielu polityków tej partii mimo formalnego podjęcia się prawie nieistniejących funkcji w komunie (jak László Nánási, czy Tibor Pethő), faktycznie byli jednak opozycjonistami i w latach osiemdziesiątych pomagali Rolandowi Antoniewiczowi w akcjach, które w końcu doprowadziły do upadku komuny. W latach II wojny światowej partia i jej członkowie aktywnie pomagali władzom węgierskim i polskim w pomocy polskim uchodźcom i w wydostaniu się na Zachód tym Polakom, którzy spieszyli się do organizowanej we Francji Armii Polskiej. NPP była przeciwna zagnaniu chłopów do kołchozów i sowchozów.