Merowingowie – dynastia królów, którzy panowali państwem frankijskim w latach 481-751. Wywodziła się ona od władcy Franków salickich Merowecha.
Czasy Chlodwiga[]
Gdy Cesarstwo zachodniorzymskie ulegało rozpadowi, tereny północnej Galii zamieszkiwane były przez plemiona frankijskie. W roku 481 naszej ery, postanowiły one się zjednoczyć i utworzyły państwo, którego królem został Chlodwig I. Wkrótce małe państwo frankijskie rozszerzyło swoje terytorium o państwa Alemanów, Wizygotów, a w ciągu kolejnych 30 lat o prawie całą Galię i część Germanii. By zapewnić sobie poparcie Kościoła chrześcijańskiego, Chlodwig I przyjął chrzest w roku 496, przyjmując wiarę w obrządku rzymskokatolickim. Stolicą swojego kraju Chlodwig mianował Paryż, rzymską osadę rybacką zamieszkiwaną przez plemię Paryzjów. W momencie śmierci Chlodwiga I, tj. w 511 roku, państwo Franków zajmowało teren od Renu po Pireneje i było najstabilniejszym państwem, które powstało na gruzach pozostałych po Cesarstwie zachodniorzymskim.
Rozwój państwa Franków[]
Dynastia Merowingów w VI wieku rozszerzyła znacznie swoje państwo. Między innymi, w 531 roku o Turyngię, w 534 roku o Burgundię, a dwa lata później o Prowansję czy państwo Bawarów. Takim sposobem państwo frankijskie sięgało Łaby i Dunaju.
Podział państwa[]
Po śmierci Chlodwiga I, państwo frankijskie zostało podzielone pomiędzy jego czterech synów. Kraj ten został podzielony na cztery dzielnice: Neustrię (zachód), Austrazję (północny wschód), Burgundię (centrum) i Akwitanię (południowy zachód). Zjednoczenie tych dzielnic nastąpiło w 558 roku pod rządami Chlotara I i później w 634 roku za panowania Dagoberta I.
Koniec dynastii[]
Kolejni władcy z dynastii Merowingów nie byli zbyt aktywni i historia zapisała ich jako królów gnuśnych. Po śmierci Tuderyka IV władzę przejął jego majordom Karol Młot, a nie syn zmarłego władcy, Childeryk III. Synowie majordoma, Karloman i Pepin Krótki, przywrócili Childeryka do władzy, jednakże pod nieobecność Karlomana, Pepin zdetronizował prawowitego władcę i obciął mu włosy, które były u Merowingów symbolem ich władzy. W 751 roku, za zgodą papieża Stefana II, Pepin Krótki został mianowany na króla państwa frankońskiego i tym samym została zapoczątkowana dynastia Karolingów.