Ludmiła (zm. prawdopodobnie 20 października 1211 w Raciborzu lub Opolu) — prawdopodobnie morawska księżniczka, pierwsza księżna raciborska, pierwsza księżna opolska, księżna krakowska, żona Mieszka Plątonogiego. Pierwsza władczyni Górnego Śląska. Domniemana córka Ottona III, księcia ołomunieckiego i Durancji. Prababcia króla Polski Władysława Łokietka.
Życiorys[]
Informacje o Ludmile są nieliczne. Najprawdopodobniej była morawską księżniczką, córką Ottona III, księcia ołomunieckiego, i Durancji, zapewne córki wielkiego księcia kijowskiego Mścisława I. Jej rodzeństwem byliby w tym przypadku Swatawa, Włodzimierz, Brzetysław, Eufemia, Jadwiga i Maria. Nie można wykluczyć, iż pochodziła z pozamałżeńskiego związku ojca.
Przed rokiem 1179 poślubiła księcia raciborskiego Mieszka Plątonogiego. Para książęca miała pięcioro dzieci, najstarszy był urodzony w roku 1180 syn Kazimierz, a po nim cztery córki: Agnieszka, imienniczka matki Ludmiła, Eufrozyna i Ryksa. Małżeństwo było szczęśliwe. Teściami Ludmiły byli nieżyjący już wówczas Władysław Wygnaniec i Agnieszka Babenberg. W 1201 została księżną opolską. Być może przeżyła trzy starsze córki.
Wspólnie z mężem Ludmiła ufundowała przed 1211 r. klasztor premonstratensek (norbertanek) w Rybniku, przeniesiony po kilkudziesięciu latach do Czarnowąsów koło Opola.
W sierpniu 1210, kiedy to jej mąż zajął gród na Wawelu została księżną krakowską. Nie wiadomo, czy przebywała z mężem w Krakowie, czy też została w Raciborzu. Owdowiała 16 maja 1211 r.
Zmarła prawdopodobnie 20 października 1211 w Raciborzu lub Opolu. Jej następczynią została jej synowa Wiola. Nie wiadomo, gdzie została pochowana.
Legenda[]
Księżna Ludmiła jest jedną z postaci pojawiających się w legendzie o powstaniu Orłowej. Otóż, pewnego razu książę Mieszko wraz z będącą w zaawansowanej ciąży żoną i drużyną wybrali się na polowanie. Prawdopodobnie była więc upartą osobą, lub też ryzykantką, gdyż w ostatnich tygodniach ciąży nie można robić ryzykownych rzeczy. Drużyna książęca spłoszyła orła, który to upuścił swoją zdobycz. Ludmiła tak bardzo się przestraszyła, że zaczęła rodzić i urodziła syna.
Bibliografia[]
- N. Mika - Dzieje Ziemi raciborskiej, wyd. 2, Kraków 2012