Juliusz I (ur. w Rzymie, zm. 12 kwietnia 352 tamże) – 35. papież w okresie od 6 lutego 337 do 12 kwietnia 352, święty Kościoła katolickiego.
Biografia[]
Juliusz urodził się w Rzymie jako syn Rystykusa. Papieżem został wybrany po czterech miesiącach od śmierci poprzednika. Po śmierci cesarza Konstantyna I Wielkiego chrześcijaństwo podzieliło się na zachodnie, które uznawało nicejskiej wyznanie wiary i wschodnie, które popierało wyznanie ariańskie. W celu załagodzenia konfliktu Juliusz I wystosował list do biskupów kościoła wschodniego, w którym przypomniał o prymacie papiestwa w Kościele. W 342 lub 343 zwołał synod w Sadyce, w którym ogłoszono szereg praw biskupa rzymskiego, w tym m.in. stworzono możliwość usuniętemu z urzędu biskupowi odwołania się do papieża, który mógł potwierdzić wyrok lub nakazać przeprowadzić nowe dochodzenie. Przy ponownym odwołaniu biskupa, papież miał mieć głos ostateczny. Juliusz wydał również dekrety o archiwum i kancelarii w Kościele, a za jego pontyfikatu wspomina się o urzędzie starszego notariusza Kościoła. Papież Juliusz wybudował bazylikę Dwunastu Apostołów i Bazylikę Najświętszej Marii Panny na Zatybrzu. Był też inicjatorem utworzenia sali przyjęć w Pałacu Laterańskim.
Juliusz I zmarł 12 kwietnia 252 w Rzymie i został pochowany na cmentarzu Kalepodiusza przy Via Aurelia. Kościół katolicki wspomina świętego Juliusza 12 kwietnia. W 790 papież Hadrian I przeniósł szczątki Juliusza I razem z relikwiami świętego Kaliksta I do bazyliki Najświętszej Maryi Panny na Zatybrzu.
